Opinie: 20 jaar homohuwelijk in België: belangrijk om te herinneren dat we van ver komen
Zeventig jaar nadat Suzan Daniël de eerste holebivereniging in ons land oprichtte, zevenenvijftig jaar nadat homoseksuele relaties uit de strafbaarheid werden gehaald, en drieënvijftig jaar nadat Will Ferdy als eerste bekende Vlaming uit de kast kwam op nationale televisie, vieren we vandaag de twintigste verjaardag van het homohuwelijk in België.
Het was een liberale en progressieve triomf die ons land internationaal op de kaart zette als pionier voor gelijke rechten, en als voorvechter van vrijheid en gelijkwaardigheid. Het eerste homohuwelijk vond plaats in Kapellen, tussen Marion en Christel, vijf dagen nadat de wet van kracht werd. In het jaar dat volgde zouden meer dan duizend koppels van deze nieuwe vrijheid gebruik maken.
België bleef haar reputatie waarmaken: we werden het tweede land ter wereld waar adoptie door koppels van hetzelfde geslacht mogelijk werd en pionierden in 2008 met wetgeving die transgenderpersonen erkende en rechten gaf. Antidiscriminatiewetten zorgen ervoor dat ieder individu zichzelf kan zijn, ongeacht wie je bent.
Op internationale missies ervaren wij nog iedere keer hoe men in het buitenland opkijkt naar België, en hoe men van ons wil leren om gelijke rechten voor alle burgers realiteit te maken. Op zulke momenten zijn we extra fier om Belg te zijn.
Toch mogen we niet op onze lauweren rusten. Ons land is volgens ILGA-Europe het op een na beste land om te leven voor de regenbooggemeenschap, maar dat betekent dat het in bijna de volledige rest van de wereld minder goed is. Zelfs binnen Europa spreken activisten van een “pink curtain” tussen het westen en het oosten. Heel wat landen zien zelfs een achteruitgang in maatschappelijke en politieke acceptatie van seksuele minderheden.
Ook in eigen land blijven er uitdagingen. De zelfdodingscijfers binnen de regenbooggemeenschap blijven schrijnend hoger dan in de bredere bevolking, omdat aanvaarding van een andere geaardheid binnen sommige groepen moeilijk blijft. Ook in rusthuizen zien we dat sommige ouderen terug in de kast gaan, na jaren in vrijheid te hebben geleefd, omdat hun seksualiteit er taboe blijkt. En het veiligheidsgevoel van de gemeenschap moet absoluut verbeteren: twee op drie koppels geven aan niet hand in hand op straat te durven lopen omdat er elke dag mensen slachtoffer worden van geweld of intimidatie.
Het is belangrijk om te herinneren dat we van ver komen. Amper enkele decennia geleden liet extreemrechts in een partijblad nog optekenen dat het homohuwelijk voor dat “stelletje stinkende reetkevers” onnatuurlijk was. Vandaag zien we opnieuw dat conservatieve stemmen van allerlei allooi – zowel uit politieke als religieuze hoek - het verworven recht om in vrijheid jezelf te zijn, bedreigen, al doen sommigen dat subtieler en minder vulgair dan toen. Maar de slotsom blijft dezelfde: mensen wegzetten om wie ze zijn.
Net daarom is het zo belangrijk om deze dag te vieren. Want wat de twintigste verjaardag van het homohuwelijk ons in de eerste plaats bewijst, is dat inclusie en diversiteit werkt. Dat het goed is wanneer mensen zichzelf zijn, omdat de hele maatschappij daardoor gelukkiger en veiliger wordt.
We moeten dus blijven vooruitkijken, en blijven werken aan maatschappelijke inclusie. De gelijkwaardigheid van iedere mens is een fundamentele waarde in onze samenleving.
Tegen alle conservatieve stemmen die gelijke rechten bedreigen zeggen wij dus luid en duidelijk: wij zullen nooit toestaan dat vrijheid wordt afgenomen.
Love wins!
Artikel: DeMorgen.
