Quiz

Hoeveel weet jij over mij?

Wat was mijn eerste tattoo? 

A. Uuflakke
B. Promise
C. Mijn kat

Waar is mijn favoriete terras in Gent?

A. Bookz&Booze
B. Café Den Turk
C. Terras van het kattencafé 

Waarom heb ik geen kinderen?

A. Ik denk alleen aan mijn carrière
B. Mijn hart is te groot
C. Ik heb al een kat

Antwoorden op de quizvragen

Vraag 1: antwoord B - promise

Mijn eerste tattoo was een kleintje, maar met een grote betekenis: ik tatoeëerde het woord Promise op mijn pols. Het is een permanente herinnering aan de reden waarom ik in de politiek ben gestapt, aan de belofte die ik jullie en mezelf heb gemaakt. 

Mijn belofte, mijn promise, die ik toen als jong meisje van zeventien besloot te doen, is dat ik altijd het verschil wil blijven maken. Vanuit de kleine en grote problemen van mensen oplossingen vinden, en niet afgeleid worden door de mallemolen van de Wetstraatpolitiek. Op een nieuwe, betere manier aan politiek doen, en nooit vergeten waar ik vandaan kom. 

Uuflakke… Jep, die tattoo heb ik ook gehad. Het was een plaktattoo, tijdens de Gentse Feesten, die ik in de vroege uurtjes op de Vlasmarkt op mijn borst liet zetten. Want ik wil ondanks alles mezelf kunnen blijven, en dat betekent ook, work hard, play hard! Eén keer per jaar moeten de remmen los kunnen, en waar beter dan tijdens de Gentse Feesten om eens helemaal zot te gaan! :-D 

Mijn kat draag ik voorlopig enkel in mijn hart, en nog niet op mijn huid. 

Vraag 2: antwoord A - Bookz&Booze

Wie mij kent, weet dat ik een enorme liefde voor boeken heb. Al van in de kleinte kon je me altijd wel ergens in een hoekje met een boekje vinden. Dus toen mijn beste vriend in mijn eigen straat een boekenwinkel mét terras opende kon dat niet anders dan plotsklaps mijn favoriete terras van Gent te worden! Je combineert er boekentips met fascinerende ontmoetingen én een goed glas wijn. Een Stephanie D’Hose wil niks liever. Bookz&Booze, ik raad het iedereen aan. 

Toch kan ik dit niet schrijven zonder een welverdiende shout-out te geven aan mijn Gentse moeder Gerda, van café Den Turk. Tijdens mijn studententijd was haar terras mijn integratiecursus in de stad, en zijn de mensen die ik er ontmoette vandaag nog steeds mijn partners in crime. Vandaag kunnen we er nog steeds uren filosoferen over de grote en kleine uitdagingen van het leven. 

En ook het Kattencafé heeft wel degelijk een speciaal plekje in mijn hart. In die zaak word je niet alleen omringd door onze pluizige vrienden, je kan ze er ook adopteren. Want het Kattencafé is een vzw die katten die lang in een asiel gezeten hebben terug leert socialiseren, om hen een tweede kans in het leven te geven. Toen ze noodgedwongen moesten verhuizen naar een nieuwe locatie, organiseerde ik samen met enkele vrienden zelfs een benefietactie om hen daarin te ondersteunen. Ze kunnen uw hulp vandaag nog steeds gebruiken! 

Vraag 3: antwoord B - mijn hart is te groot

Ik dacht, ik stel de vraag zelf eens. Want ik krijg ze sowieso vaak genoeg. Mensen die geen kinderen hebben beleven één van de laatste grote taboes en worden er om de haverklap mee geconfronteerd. Het is immers “normaal” en “verwacht” in onze samenleving om het geijkte pad te bewandelen dat je leidt van een lief naar een huwelijkspartner naar een kind met huis en tuin aan verbonden. Alsof het geen perfecte legitieme keuze is om er niet aan te beginnen. Om een myriade aan redenen, waarvan alleen jij kan beoordelen of je ze goed vindt, is het perfect oké om dat te beslissen.

Maar ik heb er dus geen, en niét omdat ik mezelf of mijn carrière niet te combineren zie met een potentiële spruit. Ik kan geen kinderen krijgen om gezondheidsredenen. Meer specifiek, ik heb een hartconditie die een zwangerschap uitsluit. Ik heb ermee leren leven en kan er ondertussen vlot over praten. Maar mijn boodschap is wel: als je toch per se aan je kinderloze vrienden en kennissen wil vragen of en waarom het er nog niet van gekomen is, wees erop voorbereid dat het antwoord pijnlijk en lastig kan zijn voor die mensen. Laat ons toch proberen om de maatschappelijke normen van de vorige eeuw niet langer als standaard te nemen. Van aan de keukentafel tot in de fiscaliteit: focus op de mens, wat die wil, en hoe die zich voelt. 

Wat me absoluut wel helpt, is mijn voogdijschap van een minderjarige onbegeleide vluchteling. Een twaalfjarige jongen uit Afghanistan die moest vluchten voor de Taliban, en die ik bijsta om zijn papieren in orde te krijgen en te studeren. Ik vind het belangrijk om iets terug te geven aan de wereld die zoveel moois aan mij geschonken geeft. Als jij interesse hebt om ook aan dat programma bij te dragen, heb ik hier een handige lijst veelgestelde vragen opgesteld. Als je er toch niet klaar voor bent, kan ik wel degelijk ook de liefde van een kat aanraden. In mijn leven is onze Boris alleszins een warme rode draad!