Nooit alleen, jamais seul: lees mijn speech
Op een studiedag in de Senaat in aanwezigheid van prins Laurent getuigen jongeren en ouderen uit alle erkende levensbeschouwingen van ons land over de pandemie en hoe zij zijn omgegaan met deze moeilijke periode. In mijn openingsspeech vertelde ik over eenzaamheid en het belang van samen dingen te doen. Lees het hier!
Monseigneur,
Mevrouw,
Mijnheer de Vice-Eersteminister,
Heren Ministers van Staat,
Dames en heren vertegenwoordigers van de Erediensten en Vrijzinnigen,
Beste collega’s,
Beste jongeren,
Dames en heren,
Er zijn veel zware lasten die een mens moet dragen in zijn of haar leven. Maar er zijn er weinig zo ingrijpend, zo zwaar en drukkend, als eenzaamheid. Afgesloten leven van de buitenwereld, zonder vrienden of familie. Niet samen sporten, niet samen naar het theater, niet samen het glas heffen. Enkel maar alleen zijn.
Je wenst het niemand toe.
En helaas. Net dat is waar zoveel van onze landgenoten de afgelopen twee jaar mee werden geconfronteerd. We hoorden heel wat schrijnende verhalen van mensen, die zich eenzaam voelden. Ik denk dat we er allemaal wel even last van hebben gehad.
Dès mars 2020, tandis que le personnel soignant luttait héroïquement contre le coronavirus, le Gouvernement a été contraint de limiter nos contacts sociaux. C’était très dur. Tous nos repères ont semblé soudain remis en question. La population allait connaître une rude épreuve, marquée par l’angoisse et l’incertitude. Pour les plus chanceux d’entre nous, les journées furent rythmées par les courses alimentaires, la préparation des repas et une saine pratique sportive en plein air. Nous avons heureusement rompu l’isolement en nous emparant frénétiquement des technologies de la communication. Ce fut le temps du télétravail obligatoire et des vidéoconférences improvisées.
Nous avons surtout pris conscience de notre fragilité intérieure, en régénérant l’attachement au lien social. Nul n’a pu vraiment se dérober à une introspection sur le sens de l’existence.
Het is op die momenten, dat je gaat nadenken. De pandemie heeft het leven zoals we het kennen op z’n kop gezet, en heeft bij ons allemaal vragen opgeroepen. Vragen, die vaak heel diep snijden. Over zingeving. Over samenleven. Over onze plaats in de maatschappij.
Het zijn vragen waar ook u een antwoord op zoekt. En het is mooi om te zien en te horen dat sommigen die antwoorden ook vinden, bij uw organisaties. Twee jaar eenzaamheid is zwaar. Elke manier waarop mensen zich minder alleen voelen, is een stap in de juiste richting. Een stap naar mentale rust, en welzijn.
Maar we moeten ook verder durven kijken.
Parce que certains citoyens ont toutefois vécu encore plus douloureusement le confinement. Je pense aux personnes sans abri, aux moins nantis, aux victimes de la fracture numérique.
Vous-mêmes avez ressenti une blessure due à la limitation du nombre de fidèles autorisés à participer aux cultes et activités philosophiques non-confessionnelles.
Permettez-moi d’attirer également votre attention sur la détresse des artistes, dont l’activité a été réduite presque à néant. Ils étaient désemparés. Comme vous, ils ont eu le sentiment que l’État leur accordait moins d’importance qu’à différents secteurs de l’économie marchande.
Je tiens à dissiper ce malentendu.
Net als cultuur, is ook de levensbeschouwing een beschermd en belangrijk onderdeel van ons sociaal weefsel. Zéker in tijden van crisis. Net dan moeten we mensen samenbrengen, ook al is het beperkter dan we graag zouden zien. Net dan moeten we samen lachen, zingen, en praten, ook al kan het even niet fysiek.
Net daarom ben ik zo blij u vandaag te mogen ontvangen, hier in het halfrond van de Senaat. Net als mijn voorgangster Christine Defraigne in 2017, heb ik de eer een colloquium van de Federale Interlevensbeschouwelijke Dialoog te mogen openen.
U bent samengekomen om te bevestigen hoe belangrijk uw overtuigingen voor u geweest zijn, om de moeilijkheden van de voorbije twee jaar door te komen. Om de eenzaamheid van diegenen rond u mee te helpen doorbreken.
U bent hier om te praten, te luisteren, en te leren van elkaar. En dat is nobel. Ik ben trots dat deze Senaat dat mee mogelijk maakt, op deze studiedag.
Maar dames en heren, beste organisatoren,
Ik ben vooral geïntrigeerd door het concept waar u voor kiest. Want, u kiest ervoor om de oudere, én de jongere burgers van ons land in de kijker te zetten.
Als ouderen – in leeftijd dan toch, het blijft maar een getal – zullen Mark Eyskens en Philippe Busquin, twee Belgische prominenten, zo dadelijk het woord nemen. Zij zullen ons vertellen hoe hun overtuigingen hen hebben geholpen om de lockdown door te komen, en wat zij hieruit geleerd hebben.
Enkele junioren dan, acht jongeren die verschillende geloofsovertuigingen en levensbeschouwingen vertegenwoordigen, hebben een video opgenomen. We zullen die samen bekijken, en ook later in het debat naar hun stem luisteren.
Dan volgen nog acht getuigenissen door “ouderen”, én zal het debat geopend worden voor al uw vragen. Een debat, dat zonder twijfel opnieuw voor bijzonder interessante inzichten zal zorgen.
En het is de heer Vincent Van Quickenborne, vice-eersteminister en minister van Justitie, bevoegd voor Erediensten, die de eer zal hebben de conclusies van uw werkzaamheden op te stellen.
Ik dank u voor uw aandacht en ik wens u van harte veel succes!
