Niet het gepaste moment
Enkele maanden geleden werd in mijn thuisstad Gent een nieuw café geopend. De eigenaars noemden het “de kleinste gay bar ter wereld”. Het was een heel klein rijhuisje, slechts drie verdiepen op een paar vierkante meter. En “gay” moest je niet interpreteren als homoseksueel, maar eerder in de oude Engelse betekenis van het woord. Als vrolijk, en zorgeloos. Als gelukkig.
In dit café kon je cocktails drinken. Of karaoke zingen. Je kon er bingo spelen. Of naar een darkroom gaan. En… er waren ook gloryholes.
Het hele café was een mix van alle mogelijke manieren van leven. Er was iets voor iedereen, maar geen duidelijke doelgroep. Je kon in het café een hoekje vinden waar jij je perfect op je gemak voelde, maar de hele tijd zag je mensen om je heen die een compleet ander leven leefden. Met compleet andere manieren om zichzelf en hun identiteit te uiten. Iedereen was welkom. Zolang je zelf niemand anders uitsloot.
Maar wat mij het meest intrigeerde, is hoe het schijnbaar niemand erom gaf. Het zou voorspelbaar geweest zijn, mochten er kwade conservatieven aan de deur gestaan hebben. Enkele gechoqueerde ouders, die vreesden voor de morele integriteit van hun kinderen.
Maar nee. Niks van dat.
In Gent zitten we in een stadium waarbij een project dat diversiteit viert door verschillende manieren van leven te integreren, normaal is. En dat maakt mij ongelooflijk trots. Trots op mijn stad, en op mijn land, dat dit mogelijk is.
Omdat ik maar al te goed besef hoe uniek dit is.
Dat mocht ik vorige week nog aan den lijve ondervinden in Servië, waar ik was uitgenodigd als spreker op de EuroPride in Belgrado. Een EuroPride die in eerste instantie niet mocht plaatsvinden, omdat het “niet het gepaste moment was” volgens de lokale overheid. Dankzij de moed van de Servische activisten werd die beslissing teruggedraaid. Hun strijd herinnert ons aan de lange weg naar vrijheid die de regenbooggemeenschap bewandelt. Het herinnert ons eraan dat we nog een lange weg te gaan hebben. Maar het laat ons vooral zien dat we die strijd samen voeren. België neemt op internationaal en Europees niveau het voortouw in het beschermen en uitbreiden van de rechten van de regenbooggemeenschap.
Decennialang hebben wij in België gevochten voor een samenleving waarin iedereen zichzelf kan zijn. Waar je kunt houden van wie je houdt. Waar je kunt trouwen, met wie je wilt. En waar je je liefde kunt uiten, privé of in het openbaar, op elke manier waar je voor kiest, zonder zorgen.
Dankzij de liberalen waren we het tweede land ter wereld dat het homohuwelijk mogelijk maakte, en het tweede land ter wereld dat adoptie door koppels van hetzelfde geslacht toestond. We hebben sinds 2008 wetten die transseksuelen erkennen, en die blijven we moderniseren en liberaliseren. Vandaag staan we trots op de derde plaats op de lijst van ILGA Europe van landen die het meest vriendelijk zijn voor de regenbooggemeenschap. Alle overheidsniveaus hebben antidiscriminatiewetten, en we hebben plannen om ook aan alle andere vormen van onrechtvaardigheid een einde te maken.
En ja, we weten dat het werk niet gedaan is. Er zijn nog problemen op te lossen. Een derde van alle mensen in de Belgische regenbooggemeenschap zegt dat ze zich op een bepaald moment niet veilig hebben gevoeld. Verbale pesterijen, fysieke bedreigingen of zelfs fysiek geweld zijn een realiteit in ons land. Een realiteit die we elke dag proberen aan te pakken.
Dit is ook waarom Pride belangrijk is. Pride is een manier om diversiteit te vieren. Om het brede palet van identiteiten waaruit deze wereld bestaat, aan de wereld te tonen. Om de politici, die ons willen overtuigen dat seksuele geaardheden en genderidentiteiten bedreigingen zijn, ongelijk te geven.
Daarom was ik vorige week in Servië, waar ik in gesprek ging met activisten en de voorzitter van het Servische parlement. Om oplossingen te bespreken. Om te handelen, samen.
We werken verder aan het mentaal welzijn en de acceptatie van mensen in de regenbooggemeenschap, ook in gemeenschappen waar dat gevoelig ligt. Ik heb wetgeving voorgesteld om slachtoffers van gaybashing beter te ondersteunen, en daders sneller te vatten. We maken taboes bespreekbaar, zoals in woonzorgcentra, waar sommige ouderen terug in de kast kruipen als ze merken dat ze niet aanvaard worden.
Door prides in het algemeen en EuroPride in het bijzonder te steunen, herinneren we er blijvend aan dat respect voor de mensenrechten en de strijd tegen discriminatie grondrechten zijn en absolute voorwaarden voor EU-lidmaatschap. Dat maakte ik de Servische autoriteiten duidelijk: regenboogrechten en Europa zijn één en ondeelbaar!
Ik vertelde over de kleinste gay bar ter wereld, in Gent. Laten we samen van Europa de grootste gay bar ter wereld maken. Een vrolijke, zorgeloze plek waar iedereen zichzelf kan zijn. Ongeacht wie je bent. Overal in Europa.
