De eeuwige vlam van onze vrijheid: lees mijn speech
Op Wapenstilstand spreek ik traditiegetrouw in herinnering aan de slachtoffers van voorbije oorlogen. Maar dit jaar voelt dat net iets wranger aan, nu er weer oorlog in Europa is. Lees hier mijn speech.
Beste collega’s,
Beste oud-strijders, verzetshelden, gedeporteerden, leden van patriottische organisaties,
Beste jongeren,
Dames en heren,
Op een dag als vandaag doet het des te meer pijn om te beseffen dat er opnieuw oorlog is in Europa.
Een oorlog, die voor mijn generatie nooit eerder zo dichtbij kwam.
We voelen de gevolgen aan onze economie, aan onze energiefacturen, en we zien de vluchtelingen in onze straten. Maar vooral, we zien de beelden en horen de verhalen. Vreselijke, hartbrekende verhalen.
Tastbare verhalen.
Ik wil jullie dit kleine metalen blokje tonen. Het is klein, maar dodelijk. Een soort clustermunitie, waarvan de Russen er honderden in hun bommen stoppen. Ze vliegen bij ontploffing alle richtingen uit, over grote afstanden. Ze breken door alles heen en rijten mensen aan stukken.
Dit stukje schrapnel is onmenselijk, is illegaal, en wordt gebruikt om onschuldige mensen te terroriseren van Kiyv tot Cherson.
Beeld u in hoe uw armen, uw lijf, uw gezicht opengereten wordt.
Hoe het uw vrienden, uw familie en uw geliefden zijn, die slachtoffer worden van de Russische brutaliteit.
Ik word daar stil van. Kwaad van. Strijdvaardig van.
Ik kreeg dit kleine blokje van een Oekraïens parlementslid. Als herinnering aan de horror, en alle mensen die elke dag hun leven riskeren in haar land.
Als symbool voor de waarde van ons verzet tegen de oorlog, voor onze inspanningen voor de vrede. En vandaag, vooral vandaag, is het een symbool dat onze geschiedenis in herinnering brengt.
Want terwijl we herdenken hoe een brutale, allesvernietigende oorlog meer dan honderd jaar geleden dood en vernieling zaaide, zijn we toeschouwers van een brutale en allesvernietigende oorlog die vandaag dood en vernieling zaait.
Terwijl wij de onbekende soldaat in herinnering brengen, die stierf in de West-Vlaamse papavervelden, sterven elke dag nieuwe onbekende soldaten in de Oekraïense graanvelden.
De paralellen zijn duidelijk. Jonge mensen die opstaan tegen een buitenlandse agressor, in naam van vrijheid en democratie. Ze zijn altijd iemands kind, iemands geliefde. Elk verloren leven is een tragedie.
En waarvoor? Net als bij alle oorlogen vroeger en alle oorlogen vandaag, enkel in naam van de waanzin.
Honderd jaar geleden kreeg de Onbekende Soldaat van de Eerste Wereldoorlog, één van meer dan eenenveertigduizend anonieme slachtoffers, een graf aan de voet van de Congreskolom.
Meer dan een eeuw ging voorbij, maar ons land heeft de eeuwige vlam bij het graf brandende gehouden. Als symbool van herinnering, maar vooral ook van symbool van hoop. Nooit meer de zinloze waanzin, de brute slachting. Nooit meer oorlog.
Het klinkt wrang. Want in Oekraïne, in Jemen, in Ethiopië, Oost-Congo en op zovele andere plekken laten elke dag mensen het leven. Maar de hoop op vrede mogen we nooit loslaten. De hoop is een drijfveer, een vlam die wij brandende moeten houden tot de hele wereld baadt in haar licht.
Les livres d’histoire nous enseignent que le vingt-huit septembre mille neuf-cent quatre-vingt-huit, lors d’une période de tension avec la Russie soviétique, le ministre belge des Affaires étrangères Paul-Henri Spaak a tenu un discours devant l'Assemblée générale des Nations unies.
Il y a décrit de façon magistrale notre flamme sacrée. Celle qui brûlera toujours à la Colonne du Congrès. Il a défini le sens du sacrifice des militaires belges et alliés des deux Guerres mondiales, mais aussi de l’engagement des militaires belges et des pays amis de l’OTAN. Permettez-moi de vous citer un extrait de ce célèbre discours :
« Nous croyons à la démocratie libérale, c'est-à-dire que nous croyons et que nous croyons de toute notre force et de toute notre conscience à la nécessité de bâtir une société politique sur la liberté de penser, d'écrire, de nous réunir librement, de nous associer librement. Nous voulons des élections libres, un Gouvernement responsable devant le peuple, le respect de la dignité de l'homme et un État qui sert l'homme et non pas l'homme au service d'un État. Ce régime a d'immenses avantages : il permet tous les progrès économiques et sociaux. Il répudie l'intolérance. Il répudie l'emploi de la force et l'emploi de la violence. Il fait confiance au bon sens et à la sagesse de l'homme. » Fin de citation.
Beste oudgedienden. U was een kind of een jongvolwassene in tijden van oorlog. U heeft de verschrikkingen meegemaakt, en ziet hoe de geschiedenis zich helaas herhaalt. Dankzij u kan de vlam vandaag branden, verlicht ze onze waarden, en biedt ze weerstand tegen hedendaagse agressors. Ik dank u uit de grond van mijn hart. Voor toen, en om vandaag uw ervaringen met ons te delen.
Beste jongeren. Ik had gehoopt dat jullie generatie zonder oorlog zou opgroeien. Het is al een gigantisch geluk en een bewijs van het succes van onze waarden dat jullie zelf geen wapens moeten opnemen. Maar toch hebben ook jullie een opdracht.
De opdracht, om uit het verleden te leren. En te leren uit de strijd die elders nog gevoerd wordt.
Onze vrijheid, onze democratie en onze vrede zijn nooit volledig verworven. Ze zijn het gevolg van een dagdagelijkse inspanning van miljoenen mensen om hun geschillen rond vergadertafels en in parlementen uit te vechten. Het is aan jullie generatie, en alle generaties na jullie, om die vrede in stand te houden. Om de vlam, die honderd jaar geleden aangestoken werd, brandende te houden.
Dat is het doel van vandaag. Jong en oud bij elkaar. Om te herinneren. Te leren. En actie te ondernemen.
