Brief aan Dikke Freddy
Iemand schreef me een brief! Dat gebeurt wel vaker, maar deze keer verscheen hij niet in mijn brievenbus of inbox, maar wel in De Standaard. Hij kwam van “Dikke Freddy”, een columnist die ik jaren geleden al eens ontmoette tijdens de Gentse Feesten. Dus plaats ik mijn antwoord aan hem hier graag met even veel openheid. Ook al liet De Standaard weten dat zij die niet willen publiceren. Want de brief, die je hier kan lezen, raakt een gevoelige snaar: het contrast tussen wat de politiek doet, en wat burgers verwachten dat de politiek doet. Dat evenwicht is inderdaad soms zoek. Lees gerust even mee.
Dag Dikke Freddy,
We zouden elkaar vaker brieven moeten schrijven. Niet alleen uit nostalgisch verlangen naar rustiger tijden waarin we nog gedwee de tijd moesten nemen om pen op papier te zetten en na te denken over onze woorden, eerder dan de hedendaagse gewoonte om eender welke losse flard van een gedachte digitaal de wereld in te werpen. Maar ook, en vooral, omdat ik vaker van jou zou willen horen.
Omdat ik vaker van jou zou moeten horen.
En “ik”, dat mag je gerust vervangen door “alle politici”. En “jou”, lees daar maar “alle burgers”.
Het is het voorrecht van de jongste Senaatsvoorzitter ooit om die job met een andere blik te bekijken dan haar voorgangers. De werkelijkheid die ik al snel heb moeten vaststellen is dat onze democratische instellingen, net als de hoge dames en heren die erin rondwaren, lijden onder de permanente dreiging opgeslorpt te worden in de politieke polemiek. Onze dagtaak, het dienen van de burger en diens belangen, voert een gevecht met ongelijke wapens tegen diegenen die de Volgende Verkiezing hoger op de agenda plaatsen dan het Algemeen Belang.
Ik denk dat je vast wel weet dat we er zijn, politici met goede bedoelingen. Mensen die tegen beter weten in toch de wetgevende arena binnengaan, omdat ze verontwaardigd zijn over een gang van zaken en omdat ze deel van de oplossing willen zijn. Die vechten tegen de drang om kwaad de deur achter zich dicht te slaan als er weer eens maandenlang gepalaverd moet worden over de kommaplaatsing in een resolutie terwijl buiten onze verwarmde zaal de miserie niet vanzelf verdwijnt.
Toch ploeteren we voort. Soms met en soms tegen elkaar, omdat dat blijkbaar zo hoort. Als er macht aan te pas komt doen simpele adagia als “samen staan we sterker” er niet meer toe. En soms, heel af en toe, krijg zelfs ik het eens lastig. Zelfs ik dreig dan te verdwalen. Als er geen Gentse Feesten zijn of als het buiten regent, waardoor ik enkel omringd wordt door de beroepscategorieën journalist, retorist en twitterpolemist.
Gelukkig zijn er dan mensen die brieven schrijven. Die niet in een hoekje zitten klagen, maar die geïnspireerd door wat in deze zalen gebeurt creatief meedenken. Die ook in ons het geloof laten heropleven dat een betere wereld kan bestaan en dat we het hier moeten waarmaken. Brieven, die ons een geweten schoppen en die de zaken in perspectief zetten.
Weet je, Freddy, als ik morgen opnieuw in een onderhandelingsronde zit over de Senaat, of over cultuur, of over wat dan ook, en ik merk dat de mensen tegenover mij zichzelf weer dreigen te verliezen in wat er niet toe doet, ga ik ze gewoon jouw brief onder de neus schuiven. Vijf minuten pauze, zal ik dan zeggen, en lezen jullie ondertussen even waar mensen écht van wakker liggen buiten de Wetstraat. En na vijf minuten zal ik ze vragen: bon, kunnen we nu een beetje tempo maken?
Ik sluit deze brief af, want ik merk dat ik weer goesting heb gekregen om verder te werken. Nog eens merci voor je woorden, laat ons niet wachten tot de volgende Gentse Feesten om elkaar nog eens te horen.
Met heel veel liefde,
Stephanie
